Toponimia Valadares

121 T O P Ó N I M O S o nome de Fonte do Eido Vello , con presa e un só cano de onde parten unhas canles de rego. Outro topónimo idéntico, O Eido Vello , nomea uns campos de labor ao leste do Souto, nas Barrocas. No Libro de afanegados viña caracteri- zado como labradío de regadío de segunda calidade. Precedido da preposición so (< latín sub ), o mesmo substantivo está presente nos topónimos Sueido (‘debaixo do eido’) e O Cocho de Suei- do , no Freixo. No Castastro de Ensenada as propiedades localizadas « al sitio de Sueido » considéranse « sembradura de regadío » e « dehesa » e ocupan preto de dous ferrados de superficie, a cuarta parte dos cales era propiamente un souto de castiñeiros, segundo sabemos polo Libro de afanegados , onde ademais dos terreos de labradío recibe ese nome de Sueido (tamén coas grafías Sub-eido e Subeido ) medio ferrado de devesa cualificado como « castañar » e « castañar y terrestal » (viveiro de castiñeiros novos). Eira — — A Eira (O Freixo) — — A Eira (A Sobreira) — — A Eira (O Carregal) — — O Campo da Eira (O Freixo) — — O Campo da Eira (As Barrocas) — — A Chan da Eira (As Barrocas) — — A Eira Vella / A Eira Vella de Seoane (A Garrida) — — Suaeira (O Freixo) — — Os Eirados (A Sobreira) O substantivo eira (< latín aream ‘área ’) é un termo común en galego para designar o espazo aberto onde se realizan a malla e outros labo- res agrícolas. As eiras podían ser particulares ou comunais e o chan podía ser de terra ou ben estar empedrado, mais era condición nece- saria que fose un terreo despexado de árbores ou doutros elementos que puidesen interferir na malla do cereal. Temos varios topónimos con este substantivo na parroquia de Valadares. Coa forma simple A Eira noméanse ata tres lugares, hoxe núcleos habitados, nos barrios da Sobreira (ao oeste da Devesa da Sobreira), do Carregal (ao oeste do Caramancho) e do Freixo (ao oeste do monte dos Pozos). Algo máis ao norte deste último atopamos O Campo da Eira , que nomea unhas terras